Η Νέα Ομιλία ήταν η επίσημη γλώσσα της Ωκεανίας και επινοήθηκε για να καλύψει τις ανάγκες του ΑΓΓΣΟΣ ή Αγγλικού Σοσιαλισμού. Το έτος 1984, δεν υπήρχε ακόμα κανείς που να χρησιμοποιεί τη Νέα Ομιλία ως το μόνο επικοινωνιακό του μέσο είτε στον γραπτό είτε στον προφορικό λόγο. Τα κύρια άρθρα των “Τάιμς” συντάσσονταν στη Νέα Ομιλία, αυτό όμως ήταν άθλος που μόνο ένας ειδικός μπορούσε να ολοκληρώσει. Αναμενόταν ότι η Νέα Ομιλία θα αντικαθιστούσε την Παλαιά Ομιλία (ή την καθομιλουμένη όπως θα την αποκαλούσαμε) μέχρι το 2050. Εν τω μεταξύ κέρδιζε σταθερά έδαφος καθώς όλα τα στελέχη του Κόμματος έτειναν να χρησιμοποιούν ολοένα και περισσότερες γραμματικές συνθέσεις της Νέας Ομιλίας στον καθημερινό τους λόγο. Η έκδοση που χρησιμοποιούσαν το 1984 και είχε ενσωματωθεί στην Ένατη και τη Δέκατη Έκδοση του Λεξικού της Νέας Ομιλίας ήταν προσωρινή και περιείχε πολλές πλεονάζουσες λέξεις και αρχαϊκά μορφώματα που αργότερα θα καταργούνταν. Εδώ θα μας απασχολήσει η τελική, τελειοποιημένη εκδοχή, όπως ενσωματώθηκε στην Ενδέκατη Έκδοση του Λεξικού.
Ο σκοπός της Νέας Ομιλίας δεν ήταν μόνο να προμηθεύσει ένα μέσο έκφρασης της κοσμοθεωρίας και των πνευματικών ηθών που άρμοζαν στους οπαδούς του ΑΓΓΣΟΣ, αλλά και να καταστήσει αδύνατο κάθε άλλον τρόπο σκέψης. Όταν η Νέα Ομιλία θα έφτανε να υιοθετηθεί εξάπαντος και η Παλαιά Ομιλία θα είχε ξεχαστεί, οι αιρετικές σκέψεις –δηλαδή κάθε σκέψη που θα απέκλινε από τις αρχές του ΑΓΓΣΟΣ– θα ήταν πλέον αδύνατες, στον βαθμό που οι σκέψεις εξαρτώνται από τις λέξεις. Το λεξιλόγιό της ήταν δομημένο με τέτοιον τρόπο ώστε να εκφράζει ακριβώς και συχνά υπεραπλουστευμένα κάθε έννοια που ένα μέλος του Κόμματος θα επεδίωκε να εκφράσει κατάλληλα, αποκλείοντας όλες τις άλλες έννοιες αλλά και την πιθανότητα έμμεσης προσέγγισής τους.
Αυτό επιτυγχανόταν κατά ένα μέρος με τη δημιουργία νέων λέξεων, κυρίως όμως με την εξάλειψη ανεπιθύμητων λέξεων και με την απογύμνωση κάθε ανορθόδοξου νοήματος και κάθε δευτερεύουσας έννοιας σε όσες θα είχαν απομείνει. Για να δώσουμε ένα απλό παράδειγμα: Η λέξη ελεύθερος υπήρχε και στη Νέα Ομιλία, μπορούσε όμως να χρησιμοποιηθεί μόνο σε προτάσεις όπως: “Αυτός ο σκύλος είναι ελεύθερος από ψύλλους” ή “Αυτός ο αγρός είναι ελεύθερος από ζιζάνια”. Δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με την παλαιά σημασία του “πολιτικά ελεύθερος” ή “πνευματικά ελεύθερος”, εφόσον η πολιτική και η πνευματική ελευθερία δεν υπήρχαν πλέον σαν έννοιες, οπότε ήταν κατ’ ανάγκη ακατανόμαστες. Πέρα από την κατάργηση των αιρετικών λέξεων, η μείωση του λεξιλογίου θεωρείτο αυτοσκοπός, οπότε κάθε περιττή λέξη κρινόταν ως μη βιώσιμη. Η Νέα Ομιλία είχε σχεδιαστεί όχι για να επεκτείνει αλλά για να περιορίσει το εύρος της σκέψης. Η μείωση της επιλογής των λέξεων στο ελάχιστο δυνατόν βοηθούσε έμμεσα αυτόν τον σκοπό.
Η Νέα Ομιλία βασίστηκε στην Αγγλική γλώσσα όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, παρότι αρκετές προτάσεις της, ακόμα κι όταν δεν περιείχαν νεόκοπες λέξεις, δύσκολα θα γίνονταν κατανοητές από έναν αγγλόφωνο της εποχής μας. Οι λέξεις της Νέας Ομιλίας διακρίνονταν σε τρεις κατηγορίες, γνωστές ως Λεξιλόγιο Α, Λεξιλόγιο Β (που αναφερόταν επίσης και ως σύνθετες λέξεις) και Λεξιλόγιο Γ. Θα είναι καλύτερα να συζητήσουμε χωριστά για το κάθε Λεξιλόγιο. Η γραμματική ιδιαιτερότητα όμως της γλώσσας θα μας απασχολήσει στο μέρος που αφορά το Λεξιλόγιο Α, καθώς οι ίδιοι κανόνες ίσχυαν και για τις τρεις κατηγορίες.